Nada me quero á luz

Nada me quero exposta e rota aos dardos
dos ineptos, nada e nunca!, que pescudan
entre as liñas tecidas polos dedos
o fracaso, a quebra, o erro
para os espetaren no marcador fluorescente
como éxitos do ego descomunal
que ostentan, na súa mediocridade insípida,
en vangloria explosiva polas prazas públicas.

Quérome nas tebras, na lúgubre sonoridade
do silencio aconchegada, a cuberto
de taxacións que me enxalcen a tanto por palabra
ou me sentencien á pena do desdén dentudo,
consoante aos catálogos de modas adxectivas,
de posturas-poses e ultramodernismos...

Nada me quero se non é na escuridade
do diálogo clandestino que nos nutre,
no sosego do delirio en que me embalas
de mans abertas pola madrugada adiante.

Quérome querer apenas, na noite,
onde ninguén me espreita. Contigo.