Arqueoloxía profunda

Pensei que non se desaprendía,
que era como andar en bicicleta,
que as mans habían de recoñecer
o camiño antigo sen guías nin mapas.
Era máis un escavar minucioso,
delicado,
vertical,
para desenterrar
falanxes sen o mínimo alento
e soñalas vivas.

Esquecérame que xa me esqueceu
soñar-sentir
e os dedos entaláronse,
na ansia do pracer
derrotados.