Tudo depois da poesia é uma merda.
Ademar Santos

quinta-feira, 10 de junho de 2010

Invólucro

Nesta casa non hai fiestras:
tapieinas con ladrillos
de revolta e rabia
para que non me fuxa a luz
e as tebras non entren
a tripar nos pétalos de estrela
que agonizan polo chan da sala.

Non hai portas nesta casa:
clausureinas con trancas
de madeira nobre e rexa
para que non entren monstros
a roldar nas pantasmas
asustadizas
que me acompañan ao almorzo.

Ceguei a cheminea con cinzas pesadas
para que a calor non fuxa do lar
nin escorra a néboa ou o orballo
a tintinar pola feluxe das paredes
a sua lentura amarga.

Non hai neste corpo ouvidos
nin ollos hai que me vallan,
tampouco labios que escachen:
só estómago túzaro
e o choqueleo trópego
dos postigos
que o alento sacode
coma latexo inconstante
a entrecortar os laios
e o sono... para nada.

Sem comentários: