Disturbio

Hai tanta sombra neste azul celeste,
neste disturbio oco que se descompón,
arpón que crave o seu son agreste
e reste azos á miña boca entón.

Trebón de riscos celestiais que estende
e prende os lustros contra a túa ausencia.
A esencia fráxil do que non se aprehende
entende apenas de luminescencia.

Silencia a boca e o tormento cala:
é bala que fura feroz no esp'rito.
O grito que ao lonxe este corpo exhala
entala na gorxa o seu folgo atrito.

Proscrito extingue na sombra o xeo
que reo de ausencia me callou no sangue,
tangue o grito do teu nome. E refreo
o arreo de rédeas-morte que te abrangue.