Tudo depois da poesia é uma merda.
Ademar Santos

sábado, 15 de maio de 2010

Cirurxía textual

Inicio a intervención,
desprevinda,
a corazón, a corazón
fendido,
trémulo o pulso,
e de súpeto desángrome nun cichote
de tinta vermella
que vira escura, mesta, case negra,
a cada incisión sangue meu,
podre,
e vómito:
o pasado do que tanto renego
asaltándome
asaltándome
asaltándome.
Estiño a ferida con cuspe
do que engulo
e sigo
abrindo e suturando
abrindo e suturando
abrindo e suturando
as vísceras que me foxen entre os dedos,
entre as palabras doutros,
cirurxiá a quen o cadáver lle estoupa
contra a boca sen máscara,
infectándoa,
septicemia latente que grita,
que estrulla
terra contra os dentes,
a terra falsa con que se enterran os mortos vivos
no esquecemento imposible.

Sem comentários: