Agoiro a derrota na cegueira das solas
gastas das botas que enfrontan
o solpor tripando na estrada abrasada.
Regreso calcando no rastro antigo
cos pés en carne esmorecida,
vertendo folgos ao ar que me sustenta.
Non me asoma aos ollos o sorriso
cando saúdo os pasaxeiros
con que comparto a brisa da maré subindo.
(Tranquei a porta da casa
para lamber en soidade a sombra fértil
e as migallas dunha ausencia.)
Memoria
Há 4 anos